آتش در خرمن

مرحوم حضرت آیت الله العظمی اراکی (ره) که از بزرگان عالم اسلام و از فقیهان وارسته بودند می فرمودند: مرحوم آخوند ملامحمد کبیر،  قطعه زمینی در اطراف سلطان آباد اراک داشت که در آن،

زراعت می کرد و نان سال اهل وعیال خود را از آن زمین به دست می آورد. یک وقت که حاصل زمین را خرمن کرده بود در دشت، خرمن های دیگری نیز وجود داشت، کسی عمدا یا سهوا آتش روشن می کند، باد می وزد  و آتش به خرمن ها می افتد و خرمن ها یکی پس از دیگری در آتش می سوزد. شخصی نزد مرحوم آخوند کبیر می رود وی می گوید: چرا نشسته ای! نزدیک است خرمن شما آتش بگیرد. آخوند کبیر تا این سخن را می شنود عبا و عمامه اش را می پوشد و قرآن به دست بر سر خرمن می رود و رو به آتش می ایستد و خطاب به آن می گوید: ای آتش! این نان اهل وعیال من است، تورا به این قرآن قسم می دهم این خرمن را نسوزانی، در حالی که تمام خرمانهای دیگر خاکستر شده بود این یک خرمن سالم ماند! هرکس می آمد ومی دید انگشت حیرت به دهان می گزید و متحیر می شد که چطور این خرمن سالم مانده است. این بزرگواران تربیت شده درس گرفته از مکتب حضرت ابراهیم (ع) هستند که چون خداوند به اتش امر کرد( ای آتش بر  ابراهیم سرد و سلامت باش) آموخته اند که هر چیزی ممکن است به امر خداوند و به اذن او انجام گیرد. بزرگان دین نیز هنگام مشکلات، با توجه به آیات قرآن و زندگی معصومین(ع) مصائب را از خود دور یا تحمل آن را بر خود شیرین می کنند!